martes, 18 de noviembre de 2008

YA VA UN MES Y LA COSA MARCHA BIEN...

La pasada semana fue mi 4a de entrenos. Por primera vez en mi vida puedo decir que estoy siguiendo los entrenos que me marca mi entrenador y no busco tantas escusas como lo hacía todos los años precedentes. La constancia es una palabra que empieza a tener algo de presencia en mi cabeza y lo que es mejor, me estoy dando cuenta de su importancia y la noto en mis propias carnes. Las sensaciones corriendo cada día son mejores y sin ir más lejos el miercoles en un entreno a pie en el que salí tranquilito poco a poco me fui sintiendo mejor consiguiendo hacer récord en uno de mis circuitos donde habitualmente entreno, y no por poco, bajé la marca en medio minuto. Un día de estos debo calcular su distancia y así podré hacer más adelante números a cuando me salé cada km,... En bici las sensaciones también van mejorando, aunque las subidias se me atragantan. Algún día me gustará esto de subir?? Lo dudo, aunque en las bajadas me vuelvo loco pareciendo un chiquillo mientras trazo una curba tras la otra. Sabeis una cosa, en estos años en los que en invierno me dedico a esquiar la sensación de velocidad en bici ha canviado considerablemente y me cuesta ver que voy rápido, a no ser que la carretera gire mucho. Pero que guapo es coger un curba a muerte, trazándola de inicio a fin sin perder un ápice de velocidad...las pulsaciones se te aceleran al no saber si la trazada es la buena, toco o no toco el freno..., la haré entera o me pasaré... mil sensaciones que al acabar un buen descenso te llenan inmensamente. Soy un poco adicto a la adrenalina y eso es lo que tiene...a parte de algunos sustos,jeje.
Lo que respeta mis entrenos en la piscina pues es con lo que más descontento estoy. Creo que tengo muchos problemas con la técnica. Creía que había conseguido estabilizarla un poco, pero esta temporada de momento estoy cometiendo errores de novato. Cruzo demasiado mi brazo derecho, mis pies cuando intento respirar cada 3 brazadas se pierden y parezco una serpiente dentro del agua y las sensaciones en el agarre y tirón dentro del agua dejan mucho que desear. Pero para esto esta la pretemporada verdad? Fijarse en la técnica e intentar que nuestros gestos deportivos sean lo más eficientes posibles. La eficiencia en mi opinión es algo muy importante, ahora es el memento para fijarnos en esto, y más para los que os dedicais a la larga distancia,debido a que en nuestras competiciones debemos repetir una y mil veces los mismos movimientos, y si conseguimos hacer éstos de la manera más eficiente el resultado final va a ser menos cansancio para realizar cada disciplina, lo que repercutirá en un mejor rendimento final.

Cambiando un poco de tercio, esta semanita los entrenos han dado para mucho y sobre todo para que cada día tenga más ganas de entrenar y encima parece que mi curba de la felicidad va cogiendo otro aspecto algo menos redonda y unas irregularidades parece que van tomando el sotio a mi único abdominal...jeje. Que exagerado soy, pero el peso y mi barriga es otro de los motivos por los que entreno, no todo es superación personal. Otra de las razones por las que entreno es para poder comer lo que me da la gana y si algun día me apetece comerme un paquete entero de donuts o bollicaos, que los remordimientos no me ahoguen y me lo pueda comer todo con total tranquilidad de que lo voy a quemar, aunque ya se que este tipo de comida basura no es para nada adecuado para nuestro lifestyle, pero los dulces me pierden y contra más guarro y gordo mejor,jajaja.
Los números de la semana han sido los siguientes:
SWIM: 4100m
BIKE: 110km
RUN: 2h 10'


La bici esta semana la he compartido. El jueves salí con Miki, mi compañero del Walden Team, con el que preparo la Half-Challenge y domingo lo compartí con Marisa y Nacho. Sobre el finde esta semana ya haré una pequeña entrada hablandos de todo lo que hice y con quien estube, a parte de poneros unas cuantas fotos. Vaya que ha sido una gran semana y a ver si sigo en este camino y no me equivoco en ningún cruce, no vaya a ser la motivación se me escape en alguna subida demasiado dura...

PD: Os quiero animar a que dejeis vuestros comentarios más a menudo. Estoy triste ya que hace días que no recibo ninguno y se que más de uno y de dos visitaís el blog a menudo y me gustaría poco a poco iros conociendo a todos. Por adelantado os doy las gracias.

5 comentarios:

Anónimo dijo...

Qué pasa Oscar!, nada aquí estaba leyendo tu blog. Oye pues para nadar como una serpiente los 2500 m del lunes ya están bien jejej...sigue así y métele caña al Miquel.
Nos vemos por la piscina,

saludos


Miguel

Anónimo dijo...

Me encanta tu tenacidad y tu fuerza de voluntad, sigue asi, eres especial, solo un fallo... ets de l'altre.... un beso, cuidate!!!!

USKAR dijo...

ya veis, se hace lo q se puede y espero poder hacer más, quiero q esto sea sólo el principio.
Miguel, aunque nade mucho de momento las sensaciones no me acompañan a ver si poco a poco...y a ver si este año salgo algun día en bici con tu grupeta...
Anonimo...aix ves si de l'altre...jejeje. Supongo q eres silvia, nada q no nos vemos nunca pro veo tu cotxq aparcado delante de tu casa i me acuerdo de ti, jeje. un besazo!!!

Y muchas gracias por comentar algo, da ganas de ir haciendo más cositas tanto a nivel personal como en el blog. saludos!!!

Ros dijo...

Veure com algú té tanta força de voluntat per fer les coses és tota una lliçó, lo bó és que es pot aplicar no només a l'esport sinó a moltes altres disciplines.
Mil petons

USKAR dijo...

Rox, l'esport no deixa de ser una copia de la vida, on primer neixes, et vas fent com esportista, arribes al teu esplendor tan técnic com físic i acabes jubilan-te mica en mica, encara que no ho deixes fins que tot s'acaba, no et sona com la vida mateixa? Doncs aixó, l'esport en ensenya moltíssimes coses que després podem transferir al nostre dia a dia, constancia, tenacitat, orgull, superació,...

Gràcies a tots pels comentaris de veritat, fan que fer el blog tingui moltes recompenses.